zyxist.com

Pomysł

Od kilku lat pasjonuję się długodystansowymi wyprawami pieszymi. Na Cape Wrath Trail natknąłem się w grudniu, szukając inspiracji na kolejną wędrówkę. Początkowo myślałem o Islandii, ale poczytawszy sobie o tym kraju doszedłem do wniosku, że jest to jeszcze zbyt duży hardkor, jak na moje umiejętności i posiadane wyposażenie. Zadałem więc sobie pytanie: "Co leży bardziej na południe niż Islandia?" i odpowiedziałem sobie: Szkocja. Już wcześniej kojarzyłem stronę internetową walkhighlands.co.uk, ochoczo więc wziąłem się za jej przeszukiwanie. Gdy dotarłem do pozycji o CWT i przeczytałem słowa: najtrudniejszy, brak dróg, góry, szybko podjąłem decyzję: idę tam.

Przygotowania zajęły kilka miesięcy - począwszy od koncepcyjnych, poprzez dokompletowanie sprzętu, aż do ćwiczeń fizycznych. Wiedziałem, że nie będzie lekko i im bliżej było terminu wyjazdu, tym większy czułem respekt przed obraną trasą. Kłopoty zaczęły się jednak jeszcze w Polsce - 10 dni przed wylotem podczas treningu w Beskidach dopadło mnie zatrucie pokarmowe, z którego skutkami zmagałem się przez ponad tydzień, obawiając się, że nie uda mi się na czas dojść do siebie. Objawy minęły 4 dni przed wylotem. Pomimo bardzo niewielkiej ilości czasu na regenerację po głodówkach, diecie i lekach, zdecydowałem się pojechać.

Szlak

Cape Wrath Trail to nieoficjalny i nieoznakowany szlak prowadzący przez Northern Highlands, najdzikszy i trudnodostępny rejon Wysp Brytyjskich. Wytyczył go we wczesnych latach 90. David Paterson, publikując później książkę The Cape Wrath Trail: A New 200-mile Walking Route Through the North-west Scottish Highlands. Od tamtej pory szlak zaistniał w powszechnej świadomości, choć wędrować się nim podejmują tylko nieliczni.

Szlak rozpoczyna się w Fort William, 9-tysięcznym mieście u stóp Ben Nevis, najwyższego szczytu na wyspach. Stamtąd wiedzie zygzakami na północ, poprzez góry Northern Highlands aż do samotnej latarni morskiej na przylądku Wrath, który jest jednocześnie północno-zachodnim krańcem Wielkiej Brytanii. Na dystansie ponad 380 kilometrów mija jedynie kilka wiosek i jedno (!) miasteczko, Ullapool (2 tys. mieszkańców). Szlak nie jest w żaden sposób oznaczony, a na wielu odcinkach brakuje jakichkolwiek dróg czy ścieżek. Dodatkowe utrudnienie stanowi teren. Góry wprawdzie nie są wysokie, bowiem najwyższe szczyty liczą 1000-1200 metrów, jednak bardzo często schodzimy na sam poziom morza, które wcina się w ląd długimi fiordami. Góry są w większości pozbawione drzew - jest za to pełno skał i podmokłych wrzosowisk, w których można zapaść się po pas. Istną wisienkę na torcie stanowi ostatni etap, z plaży Sandwood Bay na przylądek, bowiem prowadzi on przez... czynny poligon wojskowy NATO. Przed wejściem na jego teren należy zadzwonić na specjalny numer telefonu i dowiedzieć się czy nie odbywają się na nim aktualnie ćwiczenia.

Wybierając się na Cape Wrath Trail, musimy być nie tylko dobrze przygotowani kondycyjnie, ale i posiadać odpowiedni ekwipunek. Poza nielicznymi wyjątkami, jedyne miejsca noclegowe to własny namiot oraz tzw. bothies, niewielkie schrony górskie utrzymywane przez Mountain Bothy Association. Zapewniają one wyłącznie dach nad głową i kawałek suchej podłogi do przespania się. Nie ma w nich prądu, wody, ani obsługi, do części z nich nie da się także dojechać samochodem. Podobnie sprawa ma się z wyżywieniem. W plecaku musimy jeść jedzenie na kilka dni naprzód, ponieważ możliwości uzupełnienia zapasów są bardzo ograniczone: jeden supermarket w Ullapool oraz trzy niewielkie sklepy w mijanych wioskach oferujące wyłącznie najbardziej podstawowe produkty. Piękna pogoda trafia się rzadko. Częściej będziemy walczyć z deszczem, zimnem i wiatrem. Latem dochodzi jeszcze jeden przeciwnik - hordy komarów, które zmusiły już niejednego do wycofania się.

Samotność

Idąc na północ, doświadczymy niesamowitej pustki. Szlakiem Cape Wrath Trail można na niektórych odcinkach wędrować cały dzień i nie spotkać po drodze absolutnie nikogo. Poza okolicami wiosek, nie ma zasięgu sieci komórkowych. Wokół nas widać morze wrzosowisk i gołe, skaliste szczyty gór, na których jeszcze późną wiosną zalegają płaty śniegu. Jest to wspaniałe miejsce do odpoczęcia od cywilizacji oraz refleksji. O szlaku oraz mojej wędrówce napiszę w przyszłości więcej, zaś na razie prezentuję jeszcze kilka zdjęć.